Yusuf kreşe başladı. Hafta da üç yarım güncük. İlk hafta ben de bekledim okulda, alışana kadar. Şükür ki bir sorun yok. İnşallah böyle devam eder.
Ilk hafta başka annelerde vardı anneanneler de. Onlardan biri dedi ki ay çok küçükmüş nasıl bırakabiliyorsun. Şaşırdım netice de o da çoçuğunu, torununu bırakmaya gelmiş bir anneanneydi. Beni neden yadırgamıştı çünkü ben çalışmıyordum onçün evde çocuğuma bakmam gerekiyordu. Ha çalışsan tamam da dedi. Evet çalışsam tamamdı, o zaman 6 aylık bebeği bile bırakabilirdim çünkü geçerli bir sebebim vardı. Ama evde boş boş dururken bırakmaya hakkım yoktu.
Meselenin bir başka yönü de var. Çalışan anneler vicdan azabı çektikleri için, hele bir de istemeyerek çalıştıkalrını iddia ediyorlarsa mükemmel anne oluyorlar. Zaten 7/24 evde tüm maddi manevi tüm enerjisini birikimini çocuguyla harcayan annelerin sitemine, yorgunluğunu, bıkkınlığına kıymetini bilin biz çocuklarımızı ne kadar özlüyoruz, okula bıraktığımda nasıl içim ciz ediyor demiyorlar mı gerçekten şaşıyorum!
En çok bir kadın bir kadını anlayacakken, kendi süper fikirlerimizle, yapmadığımız! ama ideal olanla birbirimizi sopalıyoruz.
Vel hasılı kelam, anneliği kıyaslamaya, genelleştirmeye, idealleştirmeye hiç gerek yok. Herkes kendi doğrusunu yaşasın bence en güzeli bu. Doğal annelikten yanayım, kurgulanmamış.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder